Փաստորեն, Արցախը ոչ մեկին էլ պետք չէր: Ո՛չ պայմանական «նախկիններին», ո՛չ էլ, առավել ևս, այն ուրացած «ներկաներին»:

Էս հարցն իմ բազմաթիվ ընկերներ տարբեր կերպ են մեկնաբանում ու վերլուծում, փորձելով հաջորդական և զուգահեռ միացումներով իրականությունը ներկայացնել, հին ժամանակներից սկսած մինչև 2018թ. աղետալի հայտնի իրադարձություններ, և 2018-ից հետո արագ գահավիժման կործանարար ժամանակաշրջան։

Սեպտեմբերի 19-ին Ադրբեջանի զինված ուժերը լայնածավալ ագրեսիայի ընթացքում հրետանու և ԱԹՍ-ների կիրառմամբ սկսել են զանգվածային հրետակոծել Ստեփանակերտը և Լեռնային Ղարաբաղի այլ քաղաքներ: Ռազմական գործողությունների հետագա էսկալացիան կանխելու և խաղաղ բնակչության կյանքը փրկելու համար Արցախի Հանրապետության նախագահը ստիպված է եղել կատարել Ադրբեջանի վերջնագրային պահանջը և անօրինական հրամանագիր ստորագրել 2024 թ. հունվարի 1-ից Արցախի Հանրապետության գոյությունը դադարեցնելու մասին։

Արցախը հայաթափվա՞ծ է: Այո՛: Ծա՞նր է: Այո՛:

Փաշինյանական խունտան, հասկանալով, որ ՀՀ-ում տեղի ունեցող պերմանենտ գահավիժումները շարունակական բնույթ են կրում և ամեն անգամ մի հերթական փակուղու առաջ ենք հայտնվում, հերթական բլեֆն է իրականցնում։ Էս անգամ մարդկանց հույզերի վրա խաղում են՝ «մենք պահպանում ենք ՀՀ ինքնիշխանությունը», «մենք 29 800-ի իշխանություն» ենք թեզերի գեներացմամբ։

Մոտակա օրերին նախատեսվում է «Հայաքվե» քաղաքացիական նախաձեռնության դրույթների շուրջ լսումներ ՀՀ ազգային ժողովի կողմից։

նիկոլը ճանաչել է Արցախն ադրբեջանի կազմում, հետո՞ ի՜նչ։ Այդ խամաճիկը ո՛չ հայ ժողովրդի միասնական որոշումն արտահայտողն է, ո՛չ Հայաստանի պետականության ճակատագրի միանձնյա որոշողը, ո՛չ էլ, առավել ևս, մեր ազգային և պետական խնդիրներին լծված մեկը։

Արցախցիների վերադարձի հարցը միանշանակ պատասխան չունի, և պետք չէ անվերապահորեն խոսել դրա շահավետության մասին: Եթե այս ողջ էպոպեան սահմանափակվելու է սոսկ մի քանի հազար ճարահատյալ արցախցիների վերադարձով, որոնք անխուսափելիորեն վերածվելու են իտեգրացիոն պատանդների, ինչի դիմաց ադրբեջանական կողմն արդեն «լեգիտիմ» իրավունք է ձեռք բերելու տասնապատիկ անգամ ավելի «փախստականներով» բնակեցնելու՝ սկզբի համար Սյունիքը և ստանալու Նախիջևանն իրենց կապող առնվազն 4 ճանապարհ և այլն, իսկ մյուս արցախցիները «սեփական կամքով» (հիշեք բռնագաղթից հետո Արցախ այցելած ՄԱԿ-ի դիտորդական առաքելության նենգ եզրակացությունը) այդպես էլ զրկված կլինեն իրենց տներից ու կայքից, ապա ինքերդ գնահատեք իրավիճակը:

ՈՒղիղ մեկ ամիս է, ինչ բոլորիս աչքի առաջ գնդակոծվեց Արցախը, կամ` այն, ինչ մնացել էր Արցախից: